Het verhaal van Maryam hebben we al veel mogen vertellen, het is elke keer weer indrukwekkend en komt binnen bij de mensen die het horen. Maar ook bij ons, elke keer weer opnieuw, maakt het wat los. Daarom goed om dit verhaal via deze blog te delen.
Het is 2017 als we in een Ba’adra zijn en daar een ontmoeting hebben met 35 yezidi meisjes die geleefd hebben onder het bewind van IS. We krijgen de mogelijkheid om één van de meisjes te spreken, vooraf niet wetend dat ze in ons hart zo’n speciaal plekje zou krijgen.
We spreken buiten in de tuin met Maryam. Ze was op dat moment 14 jaar, nog steeds een kind. Ze werd al op haar 11e jaar vanuit Sinjar ontvoerd naar Syrië. Tijdens haar ontvoering verbleef ze drie jaar lang op verschillende plekken in het land, en werd steeds na enkele maanden 1 op 1 doorverkocht, telkens weer een andere IS-strijder. Bij de verschillende strijders werd ze veelvuldig mishandeld, tot twee keer is haar arm gebroken. Nog veel erger: ze werd bijna dagelijks op een mensonterende en beestachtige manier verkracht. Dit is tot op de dag van vandaag nog steeds het lot van veel Yezidi meisjes.
Afwezig om zich kijkend komen de woorden hakkelend over haar lippen, gevolg van een zenuwtrek die ze opgelopen heeft. Maar ook door medicijnen die haar zijn toegediend door de IS. Uiteindelijk is ze in Raqqa, de IS-hoofdstad in Syrië, terechtgekomen, hier heeft ze 8 maand gevangen gezeten. Daar heeft IS contact met haar familie opgenomen, zodat ze voor $ 17.000 dollar vrijgekocht kon worden. Door bijdragen van familie en dorpsgenoten is het bedrag bij elkaar gebracht. Sinds november is ze weer terug en woont in Ba'Adra bij een tante.
Haar moeder en haar zus zijn nog steeds gevangen door IS, ze heeft er al jaren niets van hen gehoord en weet niet eens of ze nog in leven zijn. Op haar telefoon laat ze een foto van haar moeder aan ons zien. Op de vraag hoe zij haar toekomst ziet antwoordt zij heel beslist: “Mijn leven is voorbij”.
We vergeten haar niet, door haar mishandeling heeft ze meerdere operaties moeten ondergaan die we vanuit Nederland financieel hebben gesteund. Door een actie op de Pieter Zandt in Kampen kon ze een oogoperatie ondergaan, maar ook heeft ze door de verschrikkelijke mishandelingen andere operaties moeten ondergaan, haar baarmoeder is onder andere verwijderd.
In 2019 zouden we haar weer ontmoeten, maar op het laatste moment kregen we bericht dat het niet door ging omdat ze bericht kreeg dat haar moeder gevonden was, en opgehaald kon worden bij de grens met Syrie…..een prachtig moment voor haar, maar het bleek haar moeder niet te zijn. Wederom een teleurstelling.
In 2022 rijden we naar Ba’adra, waar we een traumacentrum voor Jezidi-meisjes bezoeken. In het centrum ontvangen 10 jonge vrouwen per maand een training tot haarstyliste of naaister. Ook wordt traumahulp geboden in het centrum. Als we binnenkomen, zitten zo’n 10 meisjes rond een kachel. Het meisje op de hoek wordt meteen herkend door de meesten: het is Maryam, het Yezidi-meisje dat we eerder hebben ontmoet.
We vragen of ze ons herkent van vorige bezoeken, waarop ze antwoord dat ze het een beetje herinnert. Ze vertelt (nadat we ernaar vragen) dat het beter met haar gaat. Maryam lijkt onze blikken te ontwijken en kijkt dof uit haar ogen. Ze lacht eigenlijk niet, in tegenstelling tot de meeste mensen die we hier tegenkomen. Destijds gaf ze aan dat "haar leven voorbij" was. We mogen haar opnieuw een aantal vragen stellen.
We vragen haar hoe het nu met haar is. Het is net als de rest van de situatie in Irak; het lijkt ogenschijnlijk beter maar dat is het niet. Ze is inmiddels getrouwd. Maar haar man en zij moeten leven van ieder 12 euro per maand. Werk is er niet en ze woonde op dat moment nog steeds in een tent. Inmiddels is ze samen met haar man vertrokken naar Australië en ze hebben daar asiel aangevraagd.
コメント