De eerste dagen in Erbil

Het is inmiddels maandag en de eerste dagen van het bezoek zitten erop, we zijn inmiddels aanbeland in het noorden, in Duhok waar we de komende dagen verblijven, dus hoog tijd voor een update van onze kant over de afgelopen dagen in Erbil.

Vrijdag aan het begin van de avond zijn we aangekomen in Erbil. Op het vliegveld in zowel Amsterdam als Erbil ging het allemaal erg voorspoedig. In Erbil kregen we een berichtje dat dominee Johanna Marten, onze reisleider, pas de volgende dag zou aankomen vanuit Jordanië. Dat was dus even schakelen. Zijn zoon Michel was er om ons op te halen en heeft ons naar het hotel gebracht deze avond.

Wat opvalt is dat er zo veel gebouwd is, gebouwen en woonwijken schieten als paddenstoelen uit de grond, veel wegen zijn aangelegd, soms 4 baans midden door de stad.

We hebben de dagen erna de volgende dingen ondernomen:

We hebben een bezoek gebracht aan Shaqlawa, de moeder van Johanna Marten. Dat begint traditie te worden, als we er zijn hoort een bezoekje aan haar er bij. We hebben er gegeten, en vervolgens een wandeling gemaakt een berg op net buiten het dorp.

We hadden voor komende woensdag een afspraak met de Nederlands consulaat Adriaan IJsselstein, maar door het vervallen van een afspraak geprobeerd of het eerder kon en hij had een gaatje in zijn agenda. We hebben hem gesproken over ons werk, zijn werk en wat we voor elkaar kunnen betekenen maar ook wat hij voor Johanna kan doen in Koerdistan. Hij is de schakel tussen Nederlandse ondernemers in Koerdistan die hier bedrijven starten of ondersteunen. In Koerdistan leven ongeveer 10.000 Nederlanders, veelal mensen die in verleden gevlucht zijn, de Nederlandse nationaliteit hebben en nu weer terugkeren. Veel ondersteuning aan en door Nederlandse bedrijven maar ook bijvoorbeeld defensie. Met name in de Agro, er worden tonnen aardappels geteeld en verwerkt. Binnenkort opent hier zelfs een fabriek voor het maken van patat.

Voor de vijfde keer een bezoek aan de Barzani Charity Foundation (BCF), deze keer met de president Musa Ahmed. We hebben een gesprek gehad over de afgelopen tien jaar. Werk wat we niet hebben kunnen doen zonder hun steun als beheerder van 27 vluchtelingenkampen. Het is een jubileum waarvan we hoopten dat deze niet nodig zou zijn, maar de nood is nog oneindig hoog. Financiële steun vanuit de overheid in Bagdad ontbreekt, en mensen kunnen en durven nog steeds niet terug. Daarnaast is de situatie van ruim 280.000 Syrische vluchtelingen ook erg onzeker door de toestand in hun land. Totaal leven er nog 600.000 mensen in een vluchtelingenkamp, waaronder veel kinderen die niet of nauwelijks naar school kunnen. De president spreekt zijn waardering uit aan ons voor onze inzet in de regio, de vele vrijwilligers die in Nederland hun steentje hebben bijgedragen en hoopt dat ze wat voor ons kunnen betekenen in de zoektocht naar projecten.

Als blijk van waardering voor de afgelopen 10 jaar ontvangen we een oorkonde en een erkenning in de vorm van het logo van BCF met daaronder ook Hulp Irak. Zo blijkt telkens weer de waardering die ze hebben voor het werk wat we doen vanuit Nederland.

De volgende afspraak was bij de minister van transport en communicatie. Een christen die opkomt voor zijn volk in de regering. Hij ervaart het vaak als een eenzame strijd, maar met de kracht van God kan hij die strijd voeren. Mooi dat hij in het hoesje van zijn telefoon een aantal teksten uit psalm 121 op een papiertje had staan die hij leest op momenten dat hij ervaart dat hij het nodig heeft.

Hij geeft een uiteenzetting van de situatie van de christenen in de regio en in de stad Erbil. Er is voor de jongeren werkgelegenheid nodig om ze in de regio te houden en om te voorkomen dat ze het land uit gaan. Het lijkt allemaal goed te gaan, maar er is met de christenen in de regio veel gebeurt en er is veel bloed gevloeid. Geld vanuit Bagdad ontbreekt ook hier om meer te doen, het geeft geen zekerheid voor met name de jongeren. Dat kan in de vorm van ondernemingen opzetten, maar ook kredietverstrekking. Aan de andere kant groeit de kerk, in Ankawa, de Christelijke wijk in Erbil waren er in 2003 2 kerken, en nu 19 kerken.

Hij draagt in zijn werk uit dat hij christen is, terwijl dat ook veel weerstand geeft. Er zijn ook veel invloeden van buitenaf die het werk en het voor de jongeren erg moeilijk maakt. Als we afscheid nemen vraagt hij om samen met en voor hem te bidden, en op die manier sluiten we het gesprek dan ook gepast af. We hebben hier best wat concrete mogelijkheden gehoord die we meenemen in het maken van keuzes voor het bieden van steun in de regio.

Na de gebruikelijke fotosessie vertrekken we naar Duhok waar we tijdens het eten nog spreken met twee medewerkers van de douane in Zakho die veel gedaan hebben voor Johanna om de transporten en ook de Bijbels op een snelle manier het land in te krijgen.

De komende dagen hopen we nog wat concrete projecten te bezoeken en afspraken te hebben met onder andere de gouverneur van Duhok maar ook met vooraanstaande personen in de Yezidi gemeenschap in de regio. Daarnaast gaan we ook voedselpakketten en Bijbels uit te delen.