De titel van deze blog zegt het al, de cirkel van het begin tot het eind is rond.....het 60e transport, ingepakt en gesorteerd, geladen, getransporteerd, weer ingepakt en uitgedeeld. En dat grotendeels door onze vrijwilligers. In Kampen, maar ook in Irak.
De oproep komt weer van Dries van Dorp in de app. "Goedemiddag allen we hebben woensdag een mooie slag geslagen met de kleding maar er ligt nog genoeg voor een avond. Wie kan en
en wil dinsdagavond 13 september nog helpen we beginnen weer gewoon om 7 uur ik hoor graag even. Het is altijd gezellig en goed voor de onderlinge contacten. Vriendelijke groet."
De aanmeldingen stromen gestaag binnen. Ik kom, ik ook, ik niet, ben met vakantie en ga zo maar door. Het lijstje met namen wat komt helpen wordt langzaam wat langer. Op het laatste moment nog wat aan- en afmeldingen, maar zoals zo vaak is de opkomst weer mooi. Er zijn er die avond ongeveer 20 personen. Iets voor 7 uur stromen de eerste mensen binnen aan de Zande.
De tafels staan inmiddels klaar, dozen in volgorde achter de tafels en de tafels worden gevuld. De meesten hebben een vaste plek, en die wordt al snel ingenomen. Henk richt zijn plekje in bij het dichtplakken van de dozen en het maken van de paklijsten. Er zijn er die er voor zorgen dat de tafel wordt gevuld met zakken en Bram is weer druk met het plakken van nieuwe dozen. ,
Er worden deze avond dozen gevuld met (vooral) dameskleding, herenkleding, kinderkleding, schoenen, jassen, speelgoed en diverse artikelen. Al met al zijn er aan het eind van de avond ruim 130 dozen gevuld en gestapeld op pallets. En wat nog mooier is, de grote stapel zakken die er aan het begin van de avond lag is weg. Aan het eind van de avond staan er voldoende pallets om een vrachtwagen te regelen voor het transport naar Irak. De avond wordt op de gebruikelijke wijze afgesloten met een hapje en een drankje, deze keer heerlijke loempia's van Suhaila.
Na wat over en weer sms-en met dominee Johanna Marten wordt er een datum afgesproken voor het transport, het wordt vrijdag 23 september. Henk Jan regelt de mannen die helpen laden en een heftruck. De vrachtwagen zou er om 9 uur zijn, maar geen vrachtwagen......half 10, 10 uur..... nog steeds niets. In alle vroegte waren alle 26 pallets al naar voren gereden om snel te kunnen laden, maar helaas. De buienradar geeft aan dat het gaat regenen en Henk Jan rijdt alles weer naar binnen. Martin en Henk Jan hebben de hele morgen contact, en ook met Michel, de zoon van Johanna in Irak. Alle papieren zijn inmiddels geregeld.
Uiteindelijk is om 18 uur de vrachtwagen er en wordt er alsnog geladen. De chauffeur is ons goed gezind en zorgt voor thee en watermeloen. Als om 22 uur Martin voor de vrachtwagen uit rijdt naar de weegbrug is het een feit, het 60e transport kan de volgende morgen vertrekken, ruim op tijd voordat de groep uit Nederland naar Irak zal vertrekken!
Via Italië met de boot naar Turkije komt de vrachtwagen op 13 oktober, na ongeveer 3 weken aan in Duhok. Daar wordt de vrachtwagen met de hand gelost en alles wordt daar opgeslagen in de opslag. De reis, en ook de doorgangen bij de grensovergangen gingen voorspoedig.
Op maandag 24 oktober, worden er in de opslag in Duhok zakken gemaakt om later die week uit te delen. De vrijwilligers uit Kampen, die met deze reis mee zijn, werken zich letterlijk en figuurlijk in het zweet om ruim 700 gezinszakken te vullen. De bedoeling is dat we in één zak wat mannenkleding, vrouwenkleding, kinderkleren, een jas, schoenen, speelgoed en wat uit de doos diversen doen. Het loopt gesmeerd, ongeveer hetzelfde als tijdens het sorteren, maar dan andersom.
We gaan door totdat het te donker wordt. Reijer vindt zijn eigen schoenen, Heleen de nodige kleding die bij haar uit de kast komt en ook Martin de spellen die op school zijn gemaakt. Mooi al die herkenning. Het loopt als een trein en binnen de korte keren zijn er een paar honderd zakken gevuld. Louis heeft inmiddels een voetbalshirt, spel en nieuwe schoenen in de tas… Johanna wil graag, ook als het donker is, dat we doorgaan. Dan met de zaklamp van de telefoons verder, totdat alle zakken op zijn. Er ligt inmiddels een partij van ongeveer 1700 zakken.
Als de vrachtwagen arriveert, wordt die via een lint van gooi-en-vang-de-zak gevuld. De sfeerverlichting van de zaklampen op de telefoons verhogen de gezelligheid, het licht in de opslag doet het nl. niet. Na 600 zakken zit de eerste vrachtwagen vol. Johanna regelt een volgende vrachtwagen voor na het eten. De maaltijd gebruiken we in een restaurant vlakbij. In hetzelfde tempo als voor het eten wordt ook de tweede vrachtwagen met 400 zakken gevuld. Moe maar voldaan komen we rond 23.00 uur aan in het hotel.
De volgende morgen vertrekken we naar Hassan Shami, een verwoest dorp met gelijknamig vluchtelingenkamp. Totaal verblijven hier 1280 gezinnen. Het kamp is in 2014 geopend, omdat IS Ninevé bezette. In 2016 is het kamp uitgebreid. Sinds 2015 kampen zijn er 6 kampen voor Arabieren (daarnaast ook nog kampen voor andere bevolkingsgroepen) in regio Erbil. De vluchtelingen in deze kampen wonen alleen in tenten, er zijn geen barakken o.i.d. In het kamp waar we zijn, wonen familieleden (voornamelijk vrouwen en kinderen) van IS-strijders. Zij mogen het kamp niet verlaten en verblijven hier ver van Erbil, om de veiligheid te waarborgen.
De planning is perfect, als we bij het vluchtelingenkamp aankomen, worden de vrachtwagens met de kledingzakken al uitgeladen. We krijgen een kopje thee en worden dan in 3 groepen verdeeld: de ene groep helpt met het uitdelen van de kleding, de andere groep gaat voetballen met de kinderen en de derde groep bezoekt een paar gezinnen in hun tenten/huisje. Het is de bedoeling dat de groepen rouleren. Het uitdelen van de kledingzakken wordt goed geregistreerd en loopt gesmeerd.
Sommigen laten merken blij te zijn, anderen lopen met neergeslagen ogen weg. Bij het rondlopen willen de vele kinderen ons graag een boks of een high five geven en lopen aan de hand van ons mee. We bezoeken een vrouw, weduwe met 9 kinderen in haar huisje. Het is keurig schoon, en bijna leeg. Er wordt op matjes geslapen, er staan wat plastic tonnen waar waarschijnlijk wat voedsel in zit en dat was het. Indrukwekkend dat een andere mevrouw een paar bloeiende planten heeft gepland, op de paar vierkante meters die ze heeft.
Toch kleur in het kamp!! Verder zijn er haast geen woorden te vinden hoe het is in zo’n kamp. Een woord blijft ons telkens achtervolgen, uitzichtloos!
Comments