Sinds 2014 voeren we in Irak werken van barmhartigheid uit. Tijdens de laatste reis -
een jongerenreis die georganiseerd is door Stichting Hulp Vervolgde Christeren waarbij één van onze werkgroepsleden als groepsleider is meegeweest - leerden we een belangrijke les over het doen van barmhartigheid.
Vol verwachting en met goede moed vertrokken we met een groep van 26 jongeren
en 3 reisleiders naar Irak voor een jongerenconferentie en om vluchtelingen te
bezoeken. Hoe zou het gaan? Hoe zouden de deelnemers, die elkaar soms niet of
nauwelijks kenden, reageren op soms emotionele omstandigheden? Hoe zou het
onderling gaan? We waren aangenaam verrast en voelden ons gezegend toen we
terug keken op een week waarin veel harmonie te zien en te voelen was!
Gedurende 3 dagen organiseerden we samen met de deelnemers een
jongerenconferentie. Iedereen droeg zijn of haar steentje bij. Of het nu ging om het
organiseren van een spel, het leiden van gesprekken of het houden van meditatieve
momenten. De meeste bezoekers van de jongerenconferentie waren
rooms-katholieke jongeren uit Irak die zelden of nooit de Bijbel lazen. Je zou ze
"cultuurchristenen" kunnen noemen. Het thema was "kan jij God ontmoeten?" De
meditatieve momenten (we hadden er 10 in 3 dagen!) richtten zich voornamelijk op
de noodzaak van bekering. Tussendoor waren er groepsgesprekken en
ontspannende activiteiten zoals stoelendans en bingo.
Jongeren in gesprek over “kun jij God ontmoeten".
Het was opmerkelijk om te zien dat de jongeren geboeid bleven tijdens de
meditatieve momenten (of waren het preken?). Het was verheugend om te
constateren dat veel Irakese jongeren na de laatste preek van dominee Johanna
Marten aangaven een leven met de Heere te willen. In de weken na de conferentie
ontvingen we filmpjes van Irakese jongeren die kinderen het versje "Lees je Bijbel, bid
elke dag" in het Arabisch aanleren.
Elke dag op de terugweg naar het hotel bespraken we in de bus in kleine groepjes
wat er die dag was gebeurd en deden we Bijbelstudie. Het waren mooie momenten
met mooie gesprekken. En er werd veel gezongen in die bus.
Op zondag bezochten we een lokale kerkelijke gemeente. De voorganger vroeg of
een van ons de preek wilde houden. Het werd een samenvatting van een leespreek
van Ds. Rietdijk over de wonderbare spijziging. Deze preek was een paar weken voor
de reis in onze kerkelijke gemeente gelezen. Het was een zeer toepasselijke preek
gezien de moeilijke omstandigheden waarin deze kerk en de voorganger in Duhok
moeten werken.
Kerkdienst in Duhok
Na afloop gaf de voorganger aan dat hij erg bemoedigd is door deze
preek en dat het hem zegen brengt in zijn werk. Hij bidt dat hij steeds opnieuw naar
de Heere Jezus mag gaan om meer brood te ontvangen om uit te delen. Hij hoeft het
brood niet zelf te breken en te vermenigvuldigen, dat doet de Heere voor hem. Het is
bijzonder hoe een dertig jaar oude derdehands preek tot zegen kan zijn.
In de tweede helft van de week bezochten we twee vluchtelingenkampen. Het eerste
was een kamp voor Yezidi's. Daar deelden we tassen met speelgoed uit aan kinderen
en kleding aan gezinnen. Het was indrukwekkend om te zien hoe tientallen kinderen
keurig in twee rijen keken en luisterden naar een voorstelling over de "Verloren zoon"
of de "Barmhartige Vader". Dit stond in schril contrast met dezelfde activiteit in een
kamp met families die verdacht worden van banden met ISIS. In dit kamp, een soort
open gevangenis, heerste meer chaos. De voorstelling werd helaas verstoord door
ongeduldige kinderen.
Uitdelen van tasjes “ de verloren zoon” of “ de barmhartige Vader”
Ook het uitdelen van de spullen verliep anders dan in het vorige kamp. Een deel van de ontvangers keek ons niet aan en er was duidelijk minachting en haat jegens westerlingen/christenen merkbaar. Zelfs kinderen van 5 jaar wensten ons naar de hel (toch wel een nadeel om vier tolken te hebben). Even bekroop ons het gevoel van twijfel: "doen we al die moeite in Nederland voor deze mensen?" Totdat het besef kwam dat we geroepen worden om barmhartigheid te doen.
De kleding vanuit De Zande nu in moslim kamp Hassan Shami; met gehaakte dekens.
Goed doen zonder te hopen op schouderklopjes of dankbaarheid. We hebben de
opdracht om onze vijanden lief te hebben. En ook deze kinderen en volwassenen
hebben een ziel voor de eeuwigheid. We konden in dit kamp meer dan 2000
kledingpakketten uitdelen, met een Bijbel verstopt tussen de kleding. Wij zaaien, God
zorgt voor de oogst.
Als afsluiting van de reis was er een toeristische dag waarin we Gods schepping in
Irak mochten bewonderen. Het was een bijzondere reis waarin we hebben ervaren
dat de Heere in ons midden was. Soli Deo Gloria, of zoals we vaak zongen, "Glorie
aan God!"